Vroeg in de morgen verzamelden afgelopen zaterdag 26 enthousiaste leden van de WTC op het marktplein in Rouveen. Het was mistig en fris, dus de lange mouwen waren uit de kast gehaald. Tweeëntwintig mannen en vier vrouwen stonden startklaar om het alternatief op de jaarlijkse monstertocht te fietsen. Het was een tocht van 160 km, waarbij de Muur van Emmen én de Col du VAM beklommen moesten worden. De groep werd opgedeeld in een A/B-groep en een C/D-groep en om iets over 8:00u klonk het startschot.

Na de eerste veertig kilometer waren de beentjes wel los en was de eerste stop in Dalerpeel. Alwin Lindenholz stond klaar met koffie en thee en had een auto van B + B Personeelsdiensten met de tassen vol proviand. Voor de renners het moment om even wat te eten. Ook werden de lange mouwen ingeruild voor korte en een paar slimme dames regelden bij een omwonende een comfortabele sanitaire stop. Daarna waren alle renners er klaar voor om door te fietsen, op naar de Muur van Emmen.

Toen de C/D-groep na zo’n dertig kilometer arriveerde, stond de A/B-groep al te pauzeren. Het beklimmen van de Muur was even afzien, maar een paar hadden zó de smaak te pakken dat ze nog een keer gingen. Toen de C/D-groep op adem probeerde te komen, vertrokken de renners van A/B alweer, op weg naar de Col du VAM.

De praatjes werden vanaf de Muur van Emmen misschien iets minder, maar de positieve sfeer in de pelotons was nog steeds aanwezig. Aangekomen bij de Col du VAM schakelde iedereen soepel een tandje terug en was de strijdlust op de gezichten zichtbaar. Op de Col du VAM werd het onderscheid tussen de klimgeit, sprinter, kopwerker duidelijk, maar dat het allemaal doorzetters zijn, staat buiten kijf! Alle deelnemers kwamen boven en ook hier deed de fanatiekeling nog een extra rondje. Na de laatste afdaling van de Col kwamen de praatjes weer bij iedereen terug. Een topprestatie was geleverd en de koers ging richting Staphorst. De bidons werden nog weer gevuld bij Alwin Lindenholz en de laatste restjes sportdrank werden verdeeld; klaar voor de laatste 35 kilometers.

Op het eindstation, Café De Dissel, ontving Jan Kisteman de renners met open armen. Er werd geproost op een goede afloop en met een lach op ieders gezicht werd de alternatieve monstertocht afgesloten. Deze rit was zeker voor herhaling vatbaar!

`